ραχία

(I)

και ιων. τ. ῥηχίη, ἡ, Α

1. η θάλασσα που φουσκώνει και σπάει στην ακτή (α. «ῥηχίη δ' ἐν αὐτῷ καὶ ἄμπωτις ἀνὰ πᾱσαν ἡμέρην γίνεται», Ηρόδ.

β. «αἴτιον δὲ λέγουσι Ποτιδαιῆται τῆς ῥηχίης και τῆς πλημμυρίδος καὶ τοῡ Περσικοῡ πάθεος γενέσθαι», Ηρόδ)

2. ο συνεχής χτύπος τών κυμάτων στην ακτή, ο ρόχθος

3. (σχετικά με όχλο) θόρυβος, πάταγος, οχλοβοή (α. «ραχίαν ποιοῡντος ἐν δήμῳ καὶ ψόφον», Πλούτ.

β. «ὄχλου τοιούτου ῥαχίαν ἠθροισμένην», Ποσειδ.)

4. απότομη, βραχώδης ακτή, στην οποία σπάζουν τα κύματα

(α. «ῥαχίαι ἁλίστονοι», Αισχύλ.

β. «ῥαχίαις ἀλιμένοις παραβαλών», Στράβ.)

5. ακτή, παραλία

6. παροιμ. φρ. «ῥαχίας λαλίστερος» — πιο φαφλατάς κι από φουσκωμένη θάλασσα, πολυλογάς, φλύαρος (Διογ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. ῥαχία συνδέεται με το ρ. ῥᾱσσω / ῥᾱττω «χτυπώ, προσκρούω» και έχει σχηματιστεί είτε απευθείας από το θ. τού ρ. ῥάσσω (πιθ. < *Fράχ-jω, βλ. λ. ράσσω) με κατάλ. -ία είτε μέσω ενός αμάρτυρου ονόματος *ῥᾶχος «χτύπημα» (πρβλ. οἰκ-ία: οἶκος, ἀντλία: ἄντλος)].

————————

(II)

ἡ, Α·1. ράχη βουνού ή λόφου

2. το κάτω μέρος τής ράχης, τής ραχοκοκκαλιάς.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ῥάχις + κατάλ. θηλ. -ία].